Οίκοι ανοχής, οίκοι πολιτικής, οίκοι ενημέρωσης

Οίκοι ανοχής, οίκοι πολιτικής, οίκοι ενημέρωσης

Του Ορθαγόρα

«Κοινωνικώς, η πόρνη είναι πιο χρήσιμη από τον βουλευτή» έγραφε το 1980 ο αείμνηστος Ηλίας Πετρόπουλος, συνδέοντας εμμέσως και αντιθετικώς, πλην σαφώς, την εν Ελλάδι πολιτική με την πορνεία.

Πολλά χρόνια αργότερα, το 2014, ένας πολιτικός απεδείχθη τολμηρότερος του συγγραφέως και έκανε αυτήν την σύνδεση άμεση και πιο ξεκάθαρη. Προσκεκλημένος σε εκπομπή μεγάλου τηλεοπτικού καναλιού και ερωτηθείς πότε θα επιστρέψει στην Νέα Δημοκρατία, ο νυν υμνητής του Μητσοτάκη, Γιώργος Καρατζαφέρης, δήλωσε ευθαρσώς ότι δεν συνηθίζει να πηγαίνει σε... μπουρδέλα!

Το γεγονός ότι ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. αναφερόταν στην ΝΔ εκείνης της περιόδου, δεν αναιρεί τις συμβολικές προεκτάσεις της άκρως επιτυχημένης από μέρους του εξομοίωσης.

Τις πεποιθήσεις τόσο του Πετρόπουλου όσο και του Καρατζαφέρη (αλλά και μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού) έρχεται να τεκμηριώσει η πάνσοφη ελληνική γλώσσα. Συνώνυμες της λέξης «πόρνη» είναι οι λέξεις: «πολιτική», «πολιτικιά», «δημόσια», «κοινή», «σκύλα».

Για τις δύο πρώτες, δεν χρειάζονται επεξηγήσεις. Η τρίτη συνδέεται ευκόλως με την φράση «δημόσιαι αρχαί» (κυβέρνηση), αλλά και με την φράση «δημόσιος λειτουργός» η οποία χαρακτηρίζει, μεταξύ άλλων, και πρόσωπα που κατέχουν πολιτικά αξιώματα. Παρεμπιπτόντως, δημόσια λειτουργός είναι κατά μία έννοια και η πόρνη.

Η τέταρτη λέξη παραπέμπει στο «κοινόν» (η κυβέρνηση, στα αρχαία) και στα «κοινά» (οι δημόσιες υποθέσεις, τα πολιτικά πράγματα). Φέρνει ωστόσο στον νου και το «κοινοβούλιο», που θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως η συνέλευση αλλά και το οίκημα, το σπίτι, των «κοινών». Θυμίζω, εδώ, ότι στο Βυζάντιο το πορνείο λεγόταν και «κοινείον». Επιπρόσθετα, το «κοινοβούλιο» έχει ηχητική ομοιότητα με το «κυνοβούλιο», γεγονός που βάζει στο λεκτικό παιχνίδι και την πέμπτη λέξη: «σκύλα». Άλλωστε, συχνά ο απηυδισμένος ελληνικός λαός χρησιμοποιεί την λέξη «κυνοβούλιο» για να αναφερθεί περιπαικτικά στην Βουλή.

Άκρως ενδιαφέρουσες είναι και οι λαϊκές παροιμίες:

«Η πολιτική τα γέβεντα για πανηγύρι τάχει!»

«Η κούρβα το γεβέντισμα για πανηγύρι τόχει!»

«Η πομπεμένη το γεβέντισμα τόχει για καμάρι!»

Οι λέξεις «(το) γεβέντισμα» και «(τα) γέβεντα» σημαίνουν: ρεζίλεμα, διαπόμπευση. «Κούρβα» είναι η πόρνη. «Πομπεμένη» (εννοείται: πόρνη) είναι η χλευασμένη, η διασυρμένη. Δικοί σας οι συνειρμοί...

Ταξινομώντας τους οίκους ανοχής, ο Πετρόπουλος τοποθετεί στην κορυφή της λίστας την... «μπουρδελοπολιτεία», η οποία είναι αυτόνομος οικισμός πορνών. Στην τέταρτη θέση, μετά την «μπουρδελογειτονιά» και το «μπορντέλο-στρατώνα», φιγουράρει ο τύπος «μπορντέλο-ξενοδοχείο», δηλαδή ένας χώρος στον οποίον συνυπάρχουν πολλές πόρνες υπό την εξουσία της μαντάμας.

Κάποιος κακεντρεχής θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το γνωστό ποδοσφαιρικό -και όχι μόνο- σύνθημα «Να καεί, να καεί...» συνδέεται με αυτόν τον τύπο μπορντέλου. Ο ίδιος κακεντρεχής θα συνέδεε με το «μπορντέλο-ξενοδοχείο» και τις προαναφερθείσες δηλώσεις του Καρατζαφέρη.

Όπως μας πληροφορεί ο Πετρόπουλος, μια παλιά δημοσιογραφική παροιμιώδης έκφραση έλεγε: «Την νύχτα στον δρόμο βλέπεις μόνον πουτάνες [του πεζοδρομίου ή, αλλιώς, της Περιπατητικής Σχολής], μπασκίνες, και δημοσιογράφους». Πρόκειται πιθανότατα για την πρώτη σύνδεση του δημοσιογραφικού «λειτουργήματος» με το λειτούργημα της πορνείας.

Μια σαφέστερη σύνδεση γίνεται με το γνωστό σουξεδάκι των διαδηλώσεων: «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Η ρουφιανιά ήταν ενδιάμεσο λειτούργημα. Έναντι αμοιβής, οι ρουφιάνες έφερναν σε επαφή τις κρυφές πόρνες (κρυφοπόρνες) με τους διψασμένους για αγοραίο έρωτα πελάτες. Είναι γνωστά και από τις παλιές ελληνικές ταινίες τα καυτά καρνέ πελατών που διέθεταν αυτές οι μεσολαβήτριες. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι ποικιλοτρόπως ενδιάμεσο είναι και το «λειτούργημα» της δημοσιογραφίας...

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων για το θέμα, αλλά δεν θέλω να πλατειάζω. Παραθέτω μόνον, σαν κερασάκι σε τούρτα, την απίστευτη ρήση του παλαιού Αμερικανού συγγραφέα Μαρκ Τουέιν: «Μην πείτε στην μητέρα μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική. Νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο», η οποία αναπαράγεται και στην άκρως αποκαλυπτική παραλλαγή: «Μην πείτε στην μάνα μου ότι είμαι δημοσιογράφος. Νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο».

Όλα τα παραπάνω αφορούν, φυσικά, τον κομματικού τύπου και μιντιοκρατούμενο πολιτικό και κοινωνικό βίο του τόπου. Δηλαδή, αφορούν μια ψευδοπολιτεία που γεννά (και γεννιέται από) ψευδοπολίτες, ψευδοπολιτικούς, και ψευδοδημοσιογράφους.

Ουδεμία σχέση έχει αυτή η γιαλαντζί πολιτεία με την αληθινή Πολιτεία των Ελλήνων. Και οι δήθεν πολίτες της, ούτε καν ως κακόγουστες καρικατούρες των ανδρείων Πολιτών-Οπλιτών μπορούν να εκληφθούν.

Αν, λοιπόν, βαρεθήκαμε να βιώνουμε την ζωή σαν... μπουρδελότσαρκα, ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας κι ας αγωνιστούμε από κοινού για την εγκαθίδρυση της Ελλήνων Πολιτείας και την αποκατάσταση της αυθεντικής Δημοκρατίας.

Οι δυσώδεις οίκοι ανοχής, οίκοι πολιτικής, και οίκοι ενημέρωσης δεν αρμόζουν στο γένος μας και πρέπει να τους κλείσουμε μια για πάντα.

Ο μόνος τρόπος για να το πετύχουμε αυτό, είναι η άμεση συστράτευσή μας στην ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ.