ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ …Ημέρα εγκλεισμού 53η – 29 Δεκεμβρίου 2020

-« Παππού…μίλησε μου για τον Αρτέμη Σώρρα…έτσι όπως τον γνωρίσατε εσείς τότε…» είπε ο Αριστοτέλης στον Αγησίλαο ενώ επέστρεφαν από τη βόλτα τους στην Εύδια.

-« Ο Αρτέμης…δεν νομίζω να υπήρξε άλλος άνθρωπος στον πλανήτη που να χλευάστηκε και να αδικήθηκε τόσο πολύ, όσο ο Αρτέμης παιδί μου….

Αυτό που μπορώ με σιγουριά να σου πω είναι η αλλαγή που προκάλεσε σε μένα αυτός ο άνθρωπος.

Έψαχνα τότε Αριστοτέλη μου, να βρω τον σκοπό και το λόγο που γεννήθηκα, την αποστολή μου στον βίο ετούτον…Κάθε μέρα και σε κάθε προσευχή μου αυτό παρακαλούσα ..Δείξε μου, έλεγα στον θεό, ποιος είναι ο δρόμος μου, για ποιο λόγο με έστειλες εδώ κάτω. Έψαχνα κι έψαχνα παντού και σε όλα…Ακολούθησα δρόμους όπου συνάντησα δασκάλους που μου δίδαξαν θεραπευτικές μεθόδους, ενεργειακές τακτικές, διαλογισμούς, δρόμους που μιλούσαν για φως κι αγάπη, πνευματικούς που δίδασκαν τη σιωπή και την υπομονή…όμως ένιωθα πως δεν είχα φτάσει εκεί που ζητούσα.

Η φωνή του Αρτέμη, αυτό το παράξενο στη χροιά της, που κάποιοι το ένιωσαν με το πρώτο άκουσμα και κοντοστάθηκαν, κάτι σαν κάλεσμα, με έκανε να προσέξω όσα έλεγε….

Είχε δηλώσει από την αρχή, στην μεγάλη ομιλία της Κοζάνης, πως δεν ερχόταν ως πολιτικό πρόσωπο αλλά ως πολεμιστής για να καθαρίσει τους στάβλους του Αυγεία…

Πολεμιστές ζητούσε να έρθουν γύρω του…

Ακατανόητο για τους περισσότερους…τί να πολεμήσεις ενώ έχεις ειρήνη;; Έλεγαν….

Κι όμως…κάποιοι νιώσαμε αμέσως για ποιον εχθρό μιλούσε…

Δεν ήταν εχθρός με στολή και σημαία άλλης χώρας, ούτε ήταν στρατός όπως τον έχουμε στο νου μας. Ούτε είχε όπλα με σφαίρες και χειροβομβίδες…

Ήταν ένας εχθρός εντός των πυλών, που κατάφερε και τις πέρασε πολλές χιλιετίες πίσω…

Ένας εχθρός που μπόρεσε με δόλο αλλά και βία να υποτάξει το νου και τις ψυχές των ανθρώπων…

Ένας εχθρός φτιαγμένος από σκοτεινές δυνάμεις, άψυχες και τρομακτικές, που τρέφονταν με τον φόβο των ανθρώπων…

Κι ακριβώς για να μην τρομάξουν οι άνθρωποι από την ασχήμια και την τερατώδη μορφή του, χρησιμοποιούσε τον στρατό του, που τον αποτελούσαν όσοι άνθρωποι φοβήθηκαν και υποτάχθηκαν… Και αυτός ο εχθρός…χρησιμοποιούσε και όλους εμάς Αριστοτέλη μου…κι εμένα και τη γιαγιά σου και όλους όσους ζήσαμε στα χρόνια της αποστασίας.

Μας χρησιμοποιούσε βάζοντας μας να δουλεύουμε για να παράγουμε τα προϊόντα του, να τα διαφημίζουμε, να τα αγοράζουμε, να τα χρησιμοποιούμε, να μολύνουμε και να καταστρέφουμε τον πλανήτη μας για να τα παράξουμε. Μας αρρώσταιναν αλλά και πάλι πληρώναμε για να αποκτήσουμε την υγεία μας με τα δικά του φάρμακα. Και μας άφηνε να νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι, να δημιουργούμε οικογένειες, να μας παντρεύει ο εχθρός με τις δικές του ευχές και να γεννάμε παιδιά που εμείς οι ίδιοι θα τα μετατρέπαμε σε πειθαρχημένους στρατιώτες του…Γιατί αυτό είμασταν για τον εχθρό μας…υπάκουα στρατιωτάκια του, εργάτες της καταστροφής μας. Πάντα αναρωτιόμουν…γιατί δεν μπορούσα να το δω αυτό πριν τον Αρτέμη;;; Γιατί δεν γνώριζα παιδί μου…γιατί η αληθινή ιστορία μου, του γένους μου ήταν καλά κρυμμένη από όλους μας και στα σχολεία μας δίδασκαν όσα ο εχθρός ήθελε να ξέρουμε…Και ο ίδιος εχθρός πήρε πολλά πρόσωπα για να μας μπερδέψει , για να κρυφτεί καλύτερα, για να μας διαιρέσει σε πολλά μικρά κομμάτια.

Έγινε θρησκείες και μας έβαλε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, ενώ ήταν ένας θεός, με μια φριχτή μορφή που μόνον στο άνδρο του, στο Βατικανό, παρουσιάζει την μια όψη του πίσω από το μεγάλο θρόνο…Έγινε πολιτικά κόμματα που επίσης ήταν αιτία να σκοτωθούν άνθρωποι…Έγινε χώρες και κράτη με σύνορα και έφτιαξε πολέμους αιματηρούς…έγινε επιστήμες που παρασκεύαζαν θάνατο και καταστροφή….

Μα, γιατί δεν το εντόπιζα πριν, το ένα του πρόσωπο, το διαιρεμένο σε χίλια κομμάτια και άλλες τόσες μορφές;;;

Γιατί έπρεπε να ακούσω τις ομιλίες του Αρτέμη, έπρεπε να διαβάσω την Περσεφώνη, για να αρχίσω να βλέπω και να αντιλαμβάνομαι παιδί μου…

Ο Αρτέμης μου έδειξε μέσα από τα κείμενα του ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος, που όλοι κλείνουμε τα μάτια μας να μην τον αντικρύσουμε με τρόμο…Για το φόβο του θανάτου κανείς δεν μας μίλησε όπως ο Αρτέμης…

Η εκκλησία, φρόντιζε να μας φοβίζει ακόμη περισσότερο για τη στιγμή εκείνη σε τέτοιο σημείο που να μην ζούμε την ζωή μας γιατί πάντα είχαμε το φόβο μην πεθάνουμε….

Κι όμως ο Αρτέμης μας έδειξε πως χάρος δεν υπάρχει…και μας θύμισε πως ο Ηρακλής φώναξε στον σκοτεινό αυτόν αρχιδαίμονα , πως δεν τον αναγνωρίζει….

Κι εξόρκισε το φόβο του θανάτου δείχνοντας μας πόσο μοναδικοί και πολύτιμοι, πόσο χρήσιμοι κι ανεκτίμητοι είμαστε όλοι ως δημιουργήματα από τη στιγμή της γέννησης μας …

Και μας ελευθέρωσε από τις ενοχές, που ο πανάρχαιος εχθρός μας, μας φόρτωνε σαν τσουβάλι στην πλάτη να το κουβαλάμε, το προπατορικό δήθεν αμάρτημα, για να μην έχουμε τη δύναμη να σηκώσουμε κεφάλι και να ορθώσουμε ανάστημα και πάντα να νιώθουμε αμαρτωλοί και μιαροί που γεννηθήκαμε άνθρωποι….

Κι όμως, ο Αρτέμης μας μίλησε για τον άθλο της γέννας μας και για τη συνειδητότητα μας και τα 12 μέρη του σώματος μας… Μας έκανε να νοήσουμε πόσο σπουδαία είναι η ενσάρκωση μας στον βίο και στον πλανήτη, κάθε ανθρώπου, όπου κι αν αυτός έχει γεννηθεί…

Κανείς δεν μας μίλησε για Αναγέννηση παρά μόνον ο Αρτέμης κι όσοι κατάλαβαν, αναγεννήθηκαν μέσα από τις στάχτες τους…»

( συνεχίζεται…)

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΡΑΝΙΚΟΥ